• Konuşlandırılmanın sebeplerini konuşup tartışırken, tabii ki harekat güvenliği her daim muteber olmalıdır.

• Kişisel hislerle profesyonel görevin ayrı tutulması gerekli olabilir.

• Çoğu asker hükümetinin verdiği savaşa gitme kararıyla ilgili tüm gerçekleri bilme durumunda değildirler ve bu yüzden savaşın adilane oluşuyla ilgili bilinçli kanı geliştiremezler.

• Emin olmadıkları durumda, komuta zincirinin onları adil bir savaşa götürdüklerine güvenmelidirler

• Fakat konuşlandırıldıklarında, onlara verilen emirlerin yasal ve adil olup olmadığı üzerine düşünmelidirler.

...çoğu asker, hükümetinin verdiği savaşa gitme kararıyla ilgili gerçekleri bilme durumunda değildirler ve bu yüzden savaşın adilane oluşuyla ilgili bilinçli kanı geliştiremezler. Bazı durumlarda, bir devletin aldığı pozisyon açık ve net iken, diğer bazı durumlarda ise korkunç karmaşık olabilir ve gerçekten neyin olup bittiğini anlamak yeteneği bir ok yönüyle kaybolabilir. Bu durumlarda, elbette ki savaşta çarpıştıkları için suçlanamazlar, sadece savaş içerisinde silah taşımayanları hedef almak gibi vicdani yönlendirmenin dışına çıkıldığı durumlardan sorumlu tutulabilirler. Esas savaşın adilliği konusunda şüpheleri var ise, tevazu göstermeleri ve vicdanlarının sesini dinlemek yerine, karar verme konusunda daha yetkili durumda olanlara saygı göstermeliler. Bu, tabii ki emir komuta zincirine iyi derecede güven gerektirir - askerlerin, o zincirin üst düzeylerinde gerekli soruların sorulup, ancak alınan cevaplardan tatmin olduklarında emir komuta zincirinin diğer halkalarına emir verildiğine güvenmeleri gerekir.'

Bakınız Karo 3

Andrea Ellner, Paul Robinson, and David Whetham, ‘Introduction: “Sometimes they’ll give a war and nobody will come”’ in Andrea Ellner, Paul Robinson, and David Whetham (eds.), When Soldiers Say No: Selective Conscientious Objection in the Modern Military, (Ashgate, Farnham, 2014), s5.