Ενώ οι στρατιωτικοί γιατροί είναι μέλη του στρατιωτικού επαγγέλματος, είναι επίσης μέλη του ιατρικού επαγγέλματος, και ως εκ τούτου έχουν πρόσθετα δικαιώματα και ευθύνες έναντι των άλλων μελών των ενόπλων δυνάμεων. Οι γιατροί πρέπει να θεραπεύουν τους ασθενείς σύμφωνα με τις ιατρικές ανάγκες και όχι για άλλους λόγους.

Πρέπει να αντιστέκονται στην εξωτερική πίεση που αφορά τη θεραπεία ασθενών σύμφωνα με τις τακτικές ή στρατηγικές ανάγκες.

Αν και μπορεί να είναι δύσκολο να το αποδεχτεί κανείς, είναι επίσης άσχετο αν η άλλη πλευρά σέβεται τους κανόνες ή όχι – αυτούς ακριβώς οι κανόνες αγωνιζόμαστε να υποστηρίξουμε και επομένως είναι σημαντικό να αποφύγουμε να έρθουμε στο ίδιο ηθικό επίπεδο με εκείνους που τους παραβιάζουν.

«Το ουσιαστικό και πρωταρχικό ηθικό καθήκον είναι προς τον ασθενή. Δεν έχει σημασία σε ποια εθνική, θρησκευτική ή μαχητική ομάδα μπορεί να ανήκουν. Η αυτονομία του ασθενούς μπορεί να διακυβεύεται από τους αυστηρούς περιορισμούς του στρατού, αλλά εξακολουθεί να εναπόκειται στον ιατρό να εφαρμόσει έναν σταθερό ηθικό κώδικα για να εξασφαλίσει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για τον ασθενή.» (Blair, 2011).

Duncan Blair, ‘To Whom Does a Military Commander Owe a Moral Duty?’, in David Whetham (ed.), Ethics, Law and Military Operations, (Palgrave Macmillan, Basingstoke, 2011), p202

David Whetham, ‘Killing Within the Rules’, Small Wars and Insurgencies, issue 18/4 December 2007, pp.721-733.